Menselijke ongemakken inspireren me altijd om te schrijven. Het schrijven vind ik ook heel fijn, een bijzonder iets eigenlijk. Gewoon eindeloze zinnen zonder punten en leestekens. Het kan gewoon.
Het boek '15; vervolg van '17' van Per Nilsson heeft ook pagina's vol zonder ook maar een enige punt. Eerst leest het gek, vreemd, vervelend zelfs, maar na een paar pagina's zit je er helemaal in, en kun je niet meer stoppen. Dit stukje tekst is eigenlijk heel random maar ik dacht, misschien zijn er toch mensen die het leuk vinden.
Hele fijne maandag nog,
Liefs,
Emma.
Ik vind dit superleuk gedaan! :) Herkenbaar gedoe ook op de fiets; rokjes die waaien. Liefs
BeantwoordenVerwijderen